ΝΑΙΝΑΙΚΟΙ !



Η τρέχουσα τελετή μαύρης μαγείας της εικονικής δημοκρατίας με τη «ψήφιση», κοινώς, αποδοχή των νέων προαπαιτούμενων μέτρων της επικαιροποίησης της υποταγής με βρήκε να «ξεφυλλίζω» ηλεκτρονικά τη γαλλική μετάφραση του βιβλίου «Le chaos du planisme» (Το χάος του σχεδιασμού), στην έκδοση του 1956, του Αυστριακού οικονομολόγου Ludwig von Mises και το μάτι μου δεν ξεκολλούσε από τη φράση του:

«Il est important de comprendre que le fascisme et le nazisme étaient des dictatures socialistes».
(Είναι σημαντικό να κατανοήσουμε, ότι ο φασισμός και ο ναζισμός ήταν σοσιαλιστικές δικτατορίες).
Η εξουσία έκτακτης ανάγκης, που χαρακτήριζε τον φασισμό ο αείμνηστος Νίκος Πουλαντζάς, έγινε στην «κοινοβουλευτική» της μορφή των οκτώ τελευταίων ετών και εξουσία επείγουσας ανάγκης, όταν χιλιάδες σελίδων νομοσχεδίων και άρθρων σε κακές ελληνικές μεταφράσεις από τα αγγλικά τους πρωτότυπα, made in EU, καλούνται να ψηφίσουν σκιώδη κοινοβούλια χαμηλής πνευματικής υπόστασης και ευφυΐας, μέλη των οποίων δεν δίστασαν να δηλώσουν, ότι τα ψήφισαν χωρίς να τα διαβάσουν, προφανώς, ως άλλοθι απαλλαγής τους λόγω βλακείας.
Κι’ εκεί που αναλογιζόμουνα, ότι δεν θα μπορούσε να αποτελέσει εξαίρεση η σημερινή χρηματοπιστωτική δικτατορία με την υποκριτική παράσταση του ναιναικοβουλίου της χώρας μας να ντύσει με το μανδύα της δημοκρατίας, ακόμα μια φορά στο αποδυτήριο των πολιτικών αξιών, τα μέτρα της φασιστικής και ναζιστικής βίας της Ευρώπης εναντίον μας, ήρθε ο Bertold Brecht να επιβεβαιώσει τη σκέψη μου, λέγοντας πως «ο φασισμός δεν είναι το αντίθετο της δημοκρατίας, αλλά η εξέλιξή της σε καιρό κρίσης».
Αυτή την εξέλιξη της δημοκρατίας ζούμε σήμερα, στην οποία «δημοκρατία» υπέρτατος νόμος του κράτους είναι το δημόσιο συμφέρον, το οποίο με τη σειρά του βρίσκεται σε δυσαρμονία με κάθε αρχή ανθρωπισμού και δικαίου, που καθιστά το άτομο – πολίτη αμέτοχο ιδιώτη, με τη διττή έννοια της λέξης, αυτή της μη συμμετοχής του ως κοινωνικής μονάδας στο δημόσιο συμφέρον και αυτή του αγγλοσαξωνικού παραγώγου του idiot.
Μπροστά σ’ αυτό το δημόσιο συμφέρον χάνεται κάθε ηθική, ανθρωπιστική και νομική αρχή και ο πολίτης γίνεται χωρίς καμία αναστολή απροστάτευτο ενεργούμενο κάθε μορφής πολιτικής έπαρσης, αμοραλισμού και κοινωνικής βίας. Ένας ηλίθιος φορολογούμενος και ένας τρισηλίθιος εισφοροδότης, που δοκιμάζεται σε ένα καθεστώς αλγεινούς και ταπεινωτικής ανισοπολιτείας από αδίστακτους και άχρηστους πολιτικούς που παριστάνουν τους χρήσιμους, αυτοκαθιστώντας τον εαυτό τους χρήσιμο ηλίθιο όργανο του ευρωπαϊκού φασισμού.
Αν αυτή η μοναδική «αρετή» του δημοσίου συμφέροντος συνιστά και αρετή της δημοκρατίας, τότε δικαιώνεται περίτρανα ο Bertold Brecht, που θεωρούσε τον φασισμό, όχι αντίθετο, αλλά αμυντικό μηχανισμό του πολιτικού Εγώ της ίδιας της δημοκρατίας.
Η μόνη διέξοδος στο εκκρεμές αυτό ανάμεσα στη δημοκρατία και την εξέλιξή της, το φασισμό, είναι ο δημοκρατικός συγκεντρωτισμός της δικτατορίας του προλεταριάτου, ιδιαίτερα σήμερα, που αυτή η τάξη στη χώρα μας γιγαντώθηκε αριθμητικά, χωρίς όμως ταξική συνείδηση είναι μια άχρωμη, άοσμη, άγευστη και άβουλη ταξική μάζα, που εκτρέφεται με τα φυράματα της Ευρώπης στη φάρμα των ζώων, την Ελλάδα.
Όμως, υπομονή. Η χώρα μας οδηγείται στον μεταμνημονιακό «παράδεισο». Έναν «παράδεισο» σαν αυτόν που περιγράφει ο δολοφονημένος το 2015 σκιτσογράφος του «Charlie Hebdo», Georges Wolinski, γεμάτο από ηλίθιους, οι οποίοι θα νομίζουν ότι υπάρχουν, μετατρέποντας την Ελλάδα από χώρα ελεύθερων πολιτών σε μια απέραντη και απένταρη ευρωηλιθιούπολη στην οχτάπρακτη και οχτάχρονη, μέχρι σήμερα, παράσταση της Μπρεχτικής «όπερας της πεντάρας» (Die Dreigroschenoper), που στη γλώσσα μας μεταφράστηκε ως «σωτηρία», για να ξεχνάμε το δίστιχό της:
«όπου πέφτουν καρχαρίες
βγαίνει αίμα στον αφρό».
Και οι καρχαρίες του χρηματοπιστωτικού καπιταλισμού έβαψαν κόκκινες τις ελληνικές θάλασσες με το αίμα των Ελλήνων.
* Ο Δημήτριος Νενέκος ήταν ο προσκυνημένος οπλαρχηγός στον Ιμπραήμ πασά της οθωμανικής σκλαβιάς και άφησε το όνομά του παρακαταθήκη για τους απανταχού της γης προσκυνημένους.
Οι Ναιναίκοι (ετυμολογικά από το καταφατικό μόριο της απόλυτης αποδοχής και συμφωνίας ναι) είναι οι σύγχρονοι προσκυνημένοι στους πασάδες της Ευρωπαϊκής Commission (Ευρωπαϊκό Συμβούλιο της ταξικής διαχείρισης του καπιταλισμού) της ευρωπαϊκής σκλαβιάς, που επικαιροποιούν, για να χρησιμοποιήσω μια προσφιλή τους λέξη, τον ραγιαδισμό με τον ευρωπαϊσμό.

ΔΑ
 .triklopodia.gr

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις