ΠΕΡΙ ΠΛΕΙΣΤΗΡΙΑΣΜΩΝ.

Ή πώς η επιχειρηματολογία των τραπεζιτών και του συστήματος εισχωρεί ακόμη και στη σκέψη απλών πολιτών

Αφορμή για το παρόν σημείωμα αποτέλεσε η συνομιλία μου, μέσα από το Facebook, με παλιό καλό φίλο, που το μεγαλύτερο μέρος του χρόνου ζει και εργάζεται εκτός Ελλάδας. Η συνομιλία αυτή είναι μέρος της συζήτησης που άνοιξε στο προφίλ μου στο Facebook σε ανάρτηση που έκανα σχετικά με το θέμα των πλειστηριασμών και το κίνημα εναντίον τους.
Δεν θέλω να υποστηρίξω, ότι η μακρόχρονη απουσία του φίλου μου στο εξωτερικό έχει επηρεάσει, κατά κάποιον τρόπο, τη σκέψη του και τον τρόπο με τον οποίο κοιτάζει τις εξελίξεις των γεγονότων στην Ελλάδα. Δεν θα μπορούσα, ωστόσο, να μην παρατηρήσω, ότι ένας άνθρωπος που, μέσες-άκρες, ανήκει στην κοινωνική τάξη «των πολλών», είναι δηλαδή «ένας από εμάς», ουσιαστικά υιοθετεί, με αυτά που γράφει, την επιχειρηματολογία των τραπεζιτών και του συστήματος εν γένει, για το συγκεκριμένο θέμα. Και το κάνει εμμένοντας, επί της ουσίας, στο «νομότυπο» της υπόθεσης, βγάζοντας εντελώς έξω από τη συζήτηση την κοινωνική παράμετρο και τις βαρύτατες συνέπειες που είχε, έχει και θα έχει, εάν δεν το εμποδίσουμε εμείς οι πολίτες, ο εκπλειστηριασμός της λαϊκής περιουσίας.

Παραθέτω, λοιπόν, αυτούσια, τα δύο σημειώματα στο Facebook, αυτό του καλού μου φίλου και το, σαφώς μακροσκελέστερο, απαντητικό δικό μου (οι υπογραμμίσεις και στα δύο σημειώματα είναι δικές μου). Τα συμπεράσματα, φυσικά, τα αφήνω σ’ εσάς, τους αναγνώστες:

Φίλος:

«Εγώ πάλι έχω άλλη άποψη:
Ο κόσμος εξαγριώνεται κατά των πλειστηριασμών, ότι δήθεν χάνει την περιουσία του...!!!
Για να θυμηθούμε κάτι...
Αγοράζω κάτι, χωρίς να έχω χρήματα να το πληρώσω, άρα δανείζονται και βάζω υποθήκη αυτό που αγόρασα... Άρα, αυτό που «αγόρασα» με δανεικά, δεν είναι δικό μου, δεν είναι περιουσία μου ωσότου το εξοφλήσω (σωστά μέχρι εδώ;;;)
Φτάνω σε σημείο να μην μπορώ να εξοφλήσω αυτό που αγόρασα με δανεικά χρήματα και που ακόμη δεν μου ανοίκει. Φυσικό επόμενο, ο δανειστής να το θέλει πίσω αφού η αγορά μου είναι υποθηκευμένη... Κι εγώ διαμαρτύρομαι γι' αυτό, και εξαγριώνομαι και αρχίζω τους βανδαλισμούς και κανιβαλισμούς για να σώσω... τι ακριβώς;;; Κάτι που ποτέ δε μου ανήκε και που δεν έχω την δυνατότητα να μου ανήκει!!!!
Χμμμμμ ενδιαφέρον!!!».

Εγώ:

«Λυπάμαι, Κώστα, αλλά θα διαφωνήσω κι εγώ με τη σειρά μου μαζί σου, όπως φαντάζομαι και η συντριπτική πλειονότητα όσων παρακολουθούν αυτή τη συζήτηση...
Πρώτα απ' όλα, οι άνθρωποι που προέβησαν στην αγορά -κυρίως- πρώτης κατοικίας, ήταν άνθρωποι που πέρασαν τον απαραίτητο τραπεζικό έλεγχο. Γιατί οι τράπεζες δεν δανείζουν όποιον να 'ναι, αλλά όποιον θέλουν, με βάση κριτήρια που θέτουν οι ίδιες και δεν ελέγχονται, ουσιαστικά, από κανέναν... Εφόσον, ωστόσο, οι άνθρωποι αυτοί ελέγχθηκαν από τις τράπεζες και κρίθηκαν αξιόπιστοι ως προς τις πληρωμές και τα δάνειά τους εγκρίθηκαν, θεωρείται ότι ορθώς έλαβαν τα δάνεια που έλαβαν. Εάν, πάλι, ο έλεγχος των τραπεζών ήταν πλημμελής, στην προσπάθειά τους να πουλήσουν όσο το δυνατόν περισσότερα τραπεζικά προϊόντα, τότε η ευθύνη ανήκει εξολοκλήρου στις τράπεζες, οι οποίες πήραν και το ανάλογο ρίσκο σε αυτήν την περίπτωση και κανένας άλλος δεν τους φταίει σε αυτό...

Παρακάτω:

Οι άνθρωποι που έλαβαν δάνεια πρώτης κατοικίας ή επιχειρηματικά για να ξεκινήσουν μια δική τους δουλειά, τα έλαβαν, κατά κανόνα, σε εποχές όπου η κατάσταση της οικονομίας ήταν εντελώς διαφορετική και με σαφώς καλύτερες συνθήκες, σε σχέση με σήμερα... Σίγουρα, πριν από το 2008, όταν και οριοθετείται η παγκόσμια οικονομική κρίση, η οποία έφτασε και σ' εμάς, αλλά μεταφράστηκε (σε αντίθεση με άλλες χώρες) σε Μνημόνια και σε δέσιμο χειροπόδαρα της χώρας και της οικονομίας της...
Σε μια χώρα, λοιπόν, όπου το ποσοστό ανεργίας τριπλασιάστηκε μέσα σε 2 χρόνια από την εφαρμογή του 1ου Μνημονίου, σε μια χώρα, όπου πάνω από τις μισές μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις έχουν κλείσειαπό το 2010 και μετά και όπου η αγοραστική δύναμη των πολιτών, ελέω του άγριου πετσοκόμματος μισθών και συντάξεων και στον δημόσιο και στον ιδιωτικό τομέα έχει μειωθεί κατά περίπου 45% μεσοσταθμικά στο ίδιο διάστημα, πώς είναι δυνατόν οι τράπεζες, οι οποίες στο μεταξύ έχουν ανακεφαλαιωθεί τρεις φορές σε αυτό το διάστημα, χωρίς κανείς να ξέρει πού πήγαν αυτά τα 300, περίπου, δισ. που έλαβαν συνολικά, να έχουν τις ίδιες απαιτήσεις από τους πελάτες τους και να μην προβαίνουν, εδώ και χρόνια, σε αναδιάρθρωση έως και «κούρεμα» του υπολοίπου των «κόκκινων» δανείων, ώστε τουλάχιστον να εξασφαλίσουν ένα μέρος των χρημάτων τους;;;
Ακόμη χειρότερα: Πώς είναι δυνατόν οι ίδιες τράπεζες να προτιμούν να πουλήσουν τα δάνεια αυτά σε ξένα κερδοσκοπικά funds σε τιμές εξευτελιστικές, που κυμαίνονται από το 20 έως το 2 (!!!) % του χρεωστούμενου ποσού και να μη δίνουν το δικαίωμα στους κατόχους των δανείων να διεκδικήσουν την εξαγορά τους με τους ίδιους ή παρόμοιους όρους;;; Δηλαδή, πώς είναι δυνατόν να εξωθούν αναγκαστικά τα κόκκινα δάνεια σε πλειστηριασμούς, όταν υπάρχουν ένα σωρό μέθοδοι για να αποφευχθεί μια τέτοια εξέλιξη;;;
Η απάντηση είναι απλή: Οι τράπεζες δεν ενεργούν αυτοβούλως, αλλά κατόπιν εντολών των δανειστών, που θέλουν να βάλουν στο χέρι την λαϊκή περιουσία και να μεταβιβάσουν όλον τον κλάδο της κατοικίας σε κερδοσκοπικά funds (τα γνωστά και ως «κοράκια»), γιατί τους κάθεται στο στομάχι το γεγονός, ότι σε αυτήν τη χώρα υπάρχει ποσοστό 80% ιδιοκατοίκησης και, απώτερος στόχος, βέβαια, είναι ν' αφήσουν τους πολίτες χωρίς κανένα περιουσιακό στοιχείο που θα μπορούσε να γίνει το αποκούμπι τους σε μια δύσκολη στιγμή... Τελικός στόχος, φυσικά, είναι η πλήρης υποδούλωση και εξάρτηση των πολιτών από το μεγάλο κεφάλαιο σε όλους τους τομείς της ζωής τους, από την κατοικία έως τη διατροφή και από την εργασία έως τα πολιτικά δικαιώματα...
Τέλος, ας λάβουμε υπόψη και κάτι άλλο: Πολλοί πλειστηριασμοί αφορούν σε χρέη για άλλες υποθέσεις και όχι άμεσα για τα ακίνητα ή/και τον εξοπλισμό που εκπλειστηριάζονται... Δηλαδή, χρωστάει πχ ένας ελεύθερος επαγγελματίας ένα «Χ» ποσό σε μια τράπεζα και επειδή δεν μπορεί να το αποπληρώσει, η τράπεζα του παίρνει το σπίτι, το οποίο όμως του ανήκει εξολοκλήρου και δεν είναι εξαρτημένο από δάνειο... Συνεπώς, οι υπεραπλουστεύσεις και η εμμονή στο «νομότυπο» της υπόθεσης, όταν η ουσιαστική νομιμότητα, αλλά κυρίως κάθε μορφής ηθική έχουν παραβιαστεί βάναυσα από αυτούς που επικαλούνται, δήθεν, «τον Νόμο», οδηγούν σε λάθος συμπεράσματα... Καλό είναι, λοιπόν, να ψάχνουμε λίγο παραπάνω τα πράγματα και να μην κοιτάζουμε μόνο την επιφάνεια... Αυτά τα... ολίγα και την καλημέρα μου!...».

 

Βασίλης Μακρίδης

 http://sioualtec.blogspot.gr