η ζωή που δεν έζησα ....

Σα μια φθαρμένη από τα χρόνια φωτογραφία που μέρα με τη μέρα ξεθωριάζει όλο και πιο πολύ, προβάλλεις στο ραγισμένο φλας της μνήμης... Τα συναισθήματα νοσταλγίας παραμένουν άγρυπνα, μνήμες... για όλα όσα ζήσαμε σε μικρές  ανάσες χρόνου.. Ο ψυχικός πόνος ανείπωτος για τη ζωή που δε χαρήκαμε..που δε ζήσαμε....Μεθυσμένοι απ΄τα χρόνια της νιότης κάναμε όνειρα...  Πόσα όνειρα δε κάναμε...χιλιάδες σχέδια...  νύχτες ολάκερες μέναμε ξάγρυπνοι κάνοντας σχέδια για τη ζωή που θα ζούσαμε ... όταν ξαφνικά σε μια βουβή αστραπή χρόνου όλα χάθηκαν στην αιώνια σιωπή του απείρου.... Οι δρόμοι που είχαμε χαράξει μείναν αδιάβατοι, δεν προλάβαμε να τους περπατήσουμε, τα όνειρά μας ορφανεμένα βούλιαξαν κι αυτά στη λήθη του χρόνου... Όνειρα...όνειρα μιας ολόκληρης ζωής, χάθηκαν για πάντα... μιας ζωής που δε προλάβαμε να ζήσουμε...  Ψευδορκίες του αποστάτη χρόνου ...στήσανε στον τοίχο τη ζωή...τη τουφέκισαν....

Μαρίζα Τσιτμή