Το μήνυμα του ηλικιωμένου παππού που μας συγκλόνισε

Το μήνυμα του ηλικιωμένου παππού που μας συγκλόνισε

Ειχα πολλά καλοκαίρια να επισκεφτώ το χωριό μου,εκείνο το καλοκαίρι το χα προγραμματίσει..τίποτα δεν θα μου χαλούσε την συνάντηση με το παππού και την γιαγιά,..από μικρή τα καλοκαίρια ήμουνα πάντα δίπλα τους κοντά τους..ζούσαν σε ενα μικρό σπίτι με μοναδική θέα στην θάλασσα ,οχι μην φανατστείτε κανένα πλουσιόσπιτο,ο παππούς το χε φτιάξει με τα χέρια του απο καλύβα που ήταν έβαλε σκεπή,τα κεραμίδια μετα΄τους τοίχους,δεν ήθελε η γιαγιά να φύγει απο κει με τίποτα την μάγευε ο όμορφος τόπος με τις ελιές,τα πεύκα το πηγάδι που είχε πάντα κρύο καθαρό νερό,το φουρναριό της που έκανε το πιο νόστιμο ψωμί του κόσμου με τα χέρια της και εκείνες τις αξέχαστες πίτες,απο κολοκύθι,από λάχανα,από τυρί δικό της και γέμιζε ευωδιά ο τόπος…τώρα είχα μεγαλώσει..και αυτοί όμως με δυσκολία τα έβγαζαν πέρα…το τόπο τους όμως δεν τον άλλαζαν…εδω θα κλεισω τα μάτια μου έλεγε ο παππούς..και εγω δάκρυζα μέσα μου και ευχόμουν να μην έρθει ποτέ αυτή η ώρα..όταν με άφησε το λεωφορείο πήρα το μικρό μονοπάτι που έβγαζε στο σπιτικό τους..χιλιάδες αναμνήσεις πέρναγαν από το μυαλό μου καθώς βάδιζα αργά προσπαθώντας ν απολαύσω κάθε εικόνα..σε λίγο φτάνω στο παλιό πηγάδι…σταμάτησα να τραβήξω νερό με το μαγγάνι[αυτοσχέδιο του παππού]..΄ριξα το κουβά όλο πάνω μου..λές και ξαναγεννιόμουν σ αυτή την γη,,τετοια αίσθηση…μοναδική,,,
προχώρησα και έφτασα,,στο κονάκι τους,,ψυχή δεν υπήρχε,,,γιαγιάααα…άρχισα να φων’αζω,,,μετα από πολλές φωνές την βλέπω να έρχεται φορτωμένη με το γάιδαρο ξύλα..έτρεξα.χάθηκα στην αγκαλιά της..μύρισα τα ρούχα της..ένιωσα τα ροζιασμένα χέρια της να μου κρατάνε το χέρι..τα δάκρυα της έτρεχαν ασταμάτητα…παιδι μου πόσο όμορφη είσαι.έγινες γυναίκα..δεν τη ξέχασες την γιαγιά…αυτό ποτέ εν θα γίνει απάντησα,,εσύ με μεγάλωσες..είσαι η μάνα μου η αδερφή μου ο φίλος μου..σκούπισε τα μάτια της..έλα πάμε μου είπε να πάω να πιάσω κρύο νερό να πιείς,,,καλά μην ανησυχείς ήπια…καλά ο παππούς που είναι…που να είναι στο κρεβάτι..δεν νιώθει τα πόδια του αλλά άμα σε δει..

φτάνουμε στο σπίτι..ανοίγω την πόρτα..ο παππούς σε μια γωνιά κάπνιζε…καλά δεν σου πα να μην το ξαναβάλεις στο στόμα σου του λέει με αυστηρό ύφος..μόλις με βλέπει ο παππούς τα χάνει…ήρθες να με δεις..κοριτσάκι μου..τρέχω και τον αγκαλιάζω..τοον φιλαω στα χέρια ακαι στο μάγουλο δυνατά,,ρε παππού γιατί καπνίζεις;..καλά άσε την γιαγιά σου τώρα..πες μου για σένα..μιλάγαμε..μιλάγαμε…μιλάγαμε..δυο τρεις τεσσερις ώρες δεν ξέρω…ξέρεις τι με κρατάει ακόμα στην ζωή λέει κάποια στιγμή,,,αυτός εδώ ο τόπος η καλύβα μου,,όσο είχα τα πόδια μου περπατούσα ΠΑΝΤΟΎ,,χωρίς παπούτσια…να νιώθω την γη στα πόδια μου να μου δίνει την δύναμη της έχει πολύ δύναμη η γη παιδί μου…να περπατάς ξυπόλητη..οι σημερινοί άνθρωποι φτιάξαν τα παντα από τσιμέντο ..ξέχασαν οτι ο θεός έδωσε ζωή στην φύση τα δέντρα και στη γη δύναμη να δίνει ζωή σ ολλα αυτά,και εμείς τι κάναμε φτιάξαμε παπούτσια με χοντρές σόλες να μην ερχόαμστε σε επαφή με την μάνα γη..να μας δίνει ζωή ..ν αμας παίρνει τους φόβους,,την ηλεκτρική ενέργεια έχει ηλεκτρισμό ο άνθρωπος πάνω του παιδί μου[το λέγε όπως το άκουσε απλά]..μα παππού χωρίς παπούτσια θα πληγώναμε τα πόδια…τι λες παιδί μου..οι άνθρωποι ποτές δεν έπαθαν τίποτα από την επαφή με το χώμα και την γη,,από τους παλιούς μεγάλους έλληνες τους ινδιάνους στα ξέν ακόμα και τους δικούς μας εδω τους τσιγγάνους..τους είδες όλους ξυπόλητοι περπατάνε…και δεν παθάινουν τίποτα…και όταν βρέχει ,,να φοράς αδιάβροχο ,,,να αφήνεις το πρόσωπο σου να το χτυπάει η βροχή..τι στέλνει ο θεός να μας ξεπλένει μέσα και έξω…

ΣΥΝΤΑΚΤΙΚΗ ΟΜΑΔΑ ΡΑΔΙΟΑΕΤΟΣ