Εθνική,
«Εσφιξαν τα γάλατα και οι παίκτες αντιλήφθηκαν πώς πρέπει να συμπεριφέρονται στην Εθνική»
Σε κάτι τέτοια σερί πριν κάποια χρόνια χτίστηκε η Εθνική που θαυμάσαμε για μια δεκαετία
Το δείγμα είναι ακόμη μικρό. Αλλά μεγαλώνει και αυτό είναι
αισιόδοξο. Εχει φτάσει στις τέσσερις σερί νίκες για την Εθνική μας. Οι
δύο σε επίσημους αγώνες, η μία στην έδρα ολόκληρης Ολλανδίας. Μικρό
δείγμα, αλλά θετικό. Σε κάτι τέτοια σερί πριν κάποια χρόνια χτίστηκε η
Εθνική που θαυμάσαμε για μια δεκαετία.
Με την Κύπρο το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα δεν ήταν εντυπωσιακό. Δεν μάς έβγαλε τα μάτια, που λένε. Αλλά άραγε, πότε το έκανε και γιατί να το ζητήσουμε; Οταν το κάναμε, αρχικά γκρινιάζοντας στον Οτο Ρεχάγκελ και στη συνέχεια και καλά θα το βρίσκαμε μετά τον Φερνάντο Σάντος, ήρθαν τα Φερόες...
Η Εθνική μας με τέτοιες στιγμές ξέρει να φέρνει επιτυχίες, όπως κόντρα στην Κύπρο. Αλλες φορές λίγο καλύτερες, άλλες λίγο χειρότερες, αλλά πάντως περίπου τέτοιες. Το να ξαναγίνει η ομάδα κυνική σε τέτοια ματς, που η νίκη δεν είναι απλά ζητούμενο αλλά αυτονόητη, είναι πολύ σημαντικό. Φαίνεται, λοιπόν, ότι το βρίσκει επί Σκίμπε. Οχι πάντως, κυρίως λόγω Σκίμπε, αλλά λόγω παικτών. «Εσφιξαν τα γάλατα» και αντιλήφθηκαν κι εκείνοι πώς πρέπει να συμπεριφέρονται στην Εθνική.
Τους κάνει αυτό σε ατομικό επίπεδο καλύτερους από τους Βέλγους; Οχι. Ή από τους Βόσνιους; Πιθανόν όχι. Αλλωστε, ήταν καλύτεροι εκείνοι που τη μία φορά έστελναν τους Ισπανούς στα μπαράζ για την πρόκριση στο Euro 2004 και την άλλη τους απέκλειαν από τη φάση των 8; Δεν ήταν. Ηταν, όμως, εκείνη η Εθνική Ελλάδας, που ήξερε να παίζει για το αποτέλεσμα. Μια τέτοια ταυτότητα, λοιπόν, φαίνεται να ξαναβρίσκει το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα.
Αν όντως είναι έτσι και δεν έχουμε ξεγελαστεί από το μικρό δείγμα, τότε η Εθνική μας μπορεί να κερδίσει σε έναν μήνα τη Βοσνία. Να τα βάλει με το Βέλγιο τον Μάρτιο του 2017 ή και συνολικά στον όμιλο και ας μην έχει καλύτερους από εκείνο. Αρκεί πλέον η δουλειά να ολοκληρωθεί και στην Εσθονία.
Σε αγωνιστικό επίπεδο το πιο ευχάριστο του αγώνα με την Κύπρο δεν ήταν βέβαια η συνεργασία Φορτούνη - Μήτρογλου στο πρώτο γκολ. Ούτε η ικανότητα του Μάνταλου να εκμεταλλευτεί το λάθος για το 2-0. Αυτά τα ξέραμε ότι μπορούμε να τα κάνουμε. Το ζητούμενο είναι να τα κάνουμε ολοένα και περισσότερο και αυτό νομοτελειακά θα συμβεί με την ποιότητα που έχουν οι συγκεκριμένοι.
Το πιο ευχάριστο του αγώνα ήταν η παρουσία του κεντρικού αμυντικού δίδυμου. Το ποιοι είναι ο Παπασταθόπουλος και ο Μανωλάς ασφαλώς και το γνωρίζαμε. Το τι μπορούν να κάνουν ο καθένας μόνος του, ήταν γνωστό. Το μαζί φαινόταν να είναι λίγο ανησυχητικό. Κόντρα στην Κύπρο, λοιπόν, βρήκαν και αυτό. Να είναι και μαζί εξαιρετικοί και όχι απλώς ο καθένας μόνος του.
Αν η Εθνική πράγματι βρίσκει τη χαμένη της ταυτότητα, είναι απαραίτητο να στηρίξει πολλά στο κέντρο της άμυνάς της. Διότι αυτό, όπως ήταν και στο καλό παρελθόν της, είναι βασικό γρανάζι για την επιτυχία. Αν μάλιστα θα έπρεπε να ξεχωρίσουμε ένα, θα λέγαμε ότι είναι και το πιο βασικό. Θα έρθουν αγώνες, όπως με το Βέλγιο, που θα το επιβεβαιώσουν. Μόνο που εμείς πια μπορούμε να είμαστε πιο ήσυχοι...
Το άρθρο του Θοδωρή Τσούτσου δημοσιεύτηκε στο sport-fm.gr
Με την Κύπρο το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα δεν ήταν εντυπωσιακό. Δεν μάς έβγαλε τα μάτια, που λένε. Αλλά άραγε, πότε το έκανε και γιατί να το ζητήσουμε; Οταν το κάναμε, αρχικά γκρινιάζοντας στον Οτο Ρεχάγκελ και στη συνέχεια και καλά θα το βρίσκαμε μετά τον Φερνάντο Σάντος, ήρθαν τα Φερόες...
Η Εθνική μας με τέτοιες στιγμές ξέρει να φέρνει επιτυχίες, όπως κόντρα στην Κύπρο. Αλλες φορές λίγο καλύτερες, άλλες λίγο χειρότερες, αλλά πάντως περίπου τέτοιες. Το να ξαναγίνει η ομάδα κυνική σε τέτοια ματς, που η νίκη δεν είναι απλά ζητούμενο αλλά αυτονόητη, είναι πολύ σημαντικό. Φαίνεται, λοιπόν, ότι το βρίσκει επί Σκίμπε. Οχι πάντως, κυρίως λόγω Σκίμπε, αλλά λόγω παικτών. «Εσφιξαν τα γάλατα» και αντιλήφθηκαν κι εκείνοι πώς πρέπει να συμπεριφέρονται στην Εθνική.
Τους κάνει αυτό σε ατομικό επίπεδο καλύτερους από τους Βέλγους; Οχι. Ή από τους Βόσνιους; Πιθανόν όχι. Αλλωστε, ήταν καλύτεροι εκείνοι που τη μία φορά έστελναν τους Ισπανούς στα μπαράζ για την πρόκριση στο Euro 2004 και την άλλη τους απέκλειαν από τη φάση των 8; Δεν ήταν. Ηταν, όμως, εκείνη η Εθνική Ελλάδας, που ήξερε να παίζει για το αποτέλεσμα. Μια τέτοια ταυτότητα, λοιπόν, φαίνεται να ξαναβρίσκει το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα.
Αν όντως είναι έτσι και δεν έχουμε ξεγελαστεί από το μικρό δείγμα, τότε η Εθνική μας μπορεί να κερδίσει σε έναν μήνα τη Βοσνία. Να τα βάλει με το Βέλγιο τον Μάρτιο του 2017 ή και συνολικά στον όμιλο και ας μην έχει καλύτερους από εκείνο. Αρκεί πλέον η δουλειά να ολοκληρωθεί και στην Εσθονία.
Σε αγωνιστικό επίπεδο το πιο ευχάριστο του αγώνα με την Κύπρο δεν ήταν βέβαια η συνεργασία Φορτούνη - Μήτρογλου στο πρώτο γκολ. Ούτε η ικανότητα του Μάνταλου να εκμεταλλευτεί το λάθος για το 2-0. Αυτά τα ξέραμε ότι μπορούμε να τα κάνουμε. Το ζητούμενο είναι να τα κάνουμε ολοένα και περισσότερο και αυτό νομοτελειακά θα συμβεί με την ποιότητα που έχουν οι συγκεκριμένοι.
Το πιο ευχάριστο του αγώνα ήταν η παρουσία του κεντρικού αμυντικού δίδυμου. Το ποιοι είναι ο Παπασταθόπουλος και ο Μανωλάς ασφαλώς και το γνωρίζαμε. Το τι μπορούν να κάνουν ο καθένας μόνος του, ήταν γνωστό. Το μαζί φαινόταν να είναι λίγο ανησυχητικό. Κόντρα στην Κύπρο, λοιπόν, βρήκαν και αυτό. Να είναι και μαζί εξαιρετικοί και όχι απλώς ο καθένας μόνος του.
Αν η Εθνική πράγματι βρίσκει τη χαμένη της ταυτότητα, είναι απαραίτητο να στηρίξει πολλά στο κέντρο της άμυνάς της. Διότι αυτό, όπως ήταν και στο καλό παρελθόν της, είναι βασικό γρανάζι για την επιτυχία. Αν μάλιστα θα έπρεπε να ξεχωρίσουμε ένα, θα λέγαμε ότι είναι και το πιο βασικό. Θα έρθουν αγώνες, όπως με το Βέλγιο, που θα το επιβεβαιώσουν. Μόνο που εμείς πια μπορούμε να είμαστε πιο ήσυχοι...
Το άρθρο του Θοδωρή Τσούτσου δημοσιεύτηκε στο sport-fm.gr
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου