Η Πατρίδα στους ώμους νάνων

Η χώρα μοιάζει με καράβι ακυβέρνητο σε φουρτουνιασμένη θάλασσα, και το πλήρωμα τρέχει πανικοβλημένο να σώσει πρώτα τον εαυτό του. Δυστυχώς, την πιο δύσκολη στιγμή της μεταπολεμικής ιστορίας της, η Ελλάδα δεν έχει ηγεσία που να μπορεί να ανταποκριθεί στα αδιέξοδα που αντιμετωπίζει. Η υπάρχουσα δεν είναι ούτε καν μέτρια.

Παραφράζοντας το βιβλίο του Στίβεν Χόκινγκ «Στους ώμους γιγάντων», θα λέγαμε πως κρεμόμαστε στους ώμους νάνων.

Τα γεγονότα των τελευταίων ημερών έδειξαν το δέμας των πολιτικών ανδρών και γυναικών. Και οδηγούν σε θλιβερές διαπιστώσεις που άπτονται και των θεμάτων που καλούνται εθνικά. Από έναν επιστημονικό επαρχιωτισμό και μια αγωνιώδη προσπάθεια να φανούν αρεστοί σε ισχυρά διεθνή κέντρα διαφόρων ειδών, ιδεολογικοί διάκονοι του αποδομισμού ξετύλιξαν τις τελευταίες ημέρες το δόγμα τους: «κάθε λαός έχει το δικαίωμα του αυτοπροσδιορισμού, πλην του ελληνικού».

Η τεχνητή κρίση με το ξέσπασμα του κ. Καμμένου έδειξε πως στη χώρα, και κυρίως σε σημαντικά θεσμικά κέντρα, και στην κυβερνώσα παράταξη, έχουν εμφιλοχωρήσει αποδομιστές της αντίληψης περί εθνικού κράτους και πιέζουν στην περαιτέρω αποδόμηση μιας ήδη διαλυμένης χώρας. Η Ελλάδα δεν είναι κράτος. Είναι μια ρευστή μάζα που προσπαθεί να βρει καλούπι να στεριώσει.

Ο πρωθυπουργός παρακολουθεί ως τρίτος, και αμέριμνος, το φαινόμενο της αμφισβήτησης πολιτικών που διαμορφώθηκαν τα μεταπολιτευτικά χρόνια, είτε αναφέρονται στην Τουρκία είτε στα Σκόπια. Το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι να κρατήσει τις κομματικές και κυβερνητικές ισορροπίες.

Η υπόθεση Μουζάλα επιχειρείται να παρουσιαστεί ως ένα ατυχές γεγονός, αλλά δεν είναι. Προσφάτως επισκέφθηκε τη χώρα η υφυπουργός ευρωπαϊκών υποθέσεων των ΗΠΑ Βικτόρια Νούλαντ, και για τους πολιτικούς παρατηρητές η επίσκεψη αυτή σήμανε την έναρξη της διαδικασίας ένταξης των Σκοπίων στο ΝΑΤΟ. Θα είναι εξαιρετικά δύσκολο στην Ελλάδα, με μια κυβέρνηση, μάλιστα, που προβάλλει την ικανότητά της να χειραγωγεί τη λαϊκή βούληση εν ονόματι της Αριστεράς, να φέρει αντίρρηση για δεύτερη φορά στην ένταξη της γειτονικής χώρας στη Συμμαχία. Όταν μάλιστα τα Σκόπια θα έχουν την καθολική ευρωπαϊκή αποδοχή λόγω των υπηρεσιών που προσέφεραν στην απομόνωση της Ελλάδας στην προσφυγική κρίση.

Με τις ατυχείς του κινήσεις ο κ. Τσίπρας απομόνωσε τη χώρα αλλά καταφέρνει να δημιουργεί, στην κοινή γνώμη, την εντύπωση πως κάποιοι άλλοι φταίνε γι’ αυτό.

Στη διαχρονική αναζήτηση ταυτότητας η Ευρώπη μετακινούσε, αναλόγως των εποχών και των ιδεολογημάτων που κάθε φορά κυριαρχούσαν, την οριογραμμή της προς την Ανατολή. Με το ευρωπαϊκό και διεθνές περιβάλλον να παίρνει μια άσχημη τροπή, δεν είναι καθόλου απίθανο η Ελλάδα, αν δεν κάνει τις κατάλληλες πολιτικές κινήσεις, να μείνει εκτός ευρωπαϊκού νυμφώνος. Και τότε όσοι σήμερα επιδιώκουν την απομάκρυνση από την Ευρώπη θα συνειδητοποιήσουν πως θα γίνουν δορυφόροι της Τουρκίας.

Το Προσφυγικό θα είναι ο καταλύτης των πολιτικών και οικονομικών εξελίξεων στην Ευρώπη. Η ήπια, σχετικά, πολιτική τής –κατά προσφώνησιν Τσίπρα– μαντάμ Μέρκελ απορρίπτεται από το γερμανικό εκλογικό σώμα και δεν αποκλείεται το μήνυμα που ελήφθη από τις τελευταίες εκλογές στη Γερμανία να οδηγήσει στην εμφάνιση πολύ αρνητικών φαινομένων που θα έχουν άμεση επίδραση στην ελληνική περίπτωση. Και στην προσφυγική και στην οικονομική εκδοχή της.

Η άνοδος της Ακροδεξιάς στην Ευρώπη (και τελευταία έντονα στη Γερμανία) είναι ένα πολύ ανησυχητικό φαινόμενο· αλλά στον ελλαδικό χώρο, όπου επικρατεί η φιλοσοφία τού «έλα μωρέ, τι έγινε…», δεν εκλαμβάνεται ως τέτοιο.

Η ίδια φιλοσοφία τού «έλα μωρέ, τι έγινε» είναι που παρήγε μεγάλο αριθμό υποστηρικτών τού –κατά τα άλλα συμπαθούς– κ. Μουζάλα, όταν αποκάλεσε τα Σκόπια «Μακεδονία». Το όλο σκηνικό δείχνει να ήταν στημένο για να καταγραφούν οι διαθέσεις κομμάτων και κοινής γνώμης στην περίπτωση αναγνώρισης της γειτονικής χώρας ως Δημοκρατίας της Μακεδονίας, καθώς οι σχετικές πιέσεις θα αυξηθούν μέχρι τη Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ. Η βαρύτητά του, όσο επιπόλαια και αν φαίνεται, όπως παρουσιάστηκε με τη συγγνώμη που ζήτησε ο κ. Μουζάλας, είναι μεγάλη αν συνυπολογιστεί ότι η εκφορά του λόγου έγινε από υπουργικά χείλη.

Να υπενθυμίσω, απλώς, πως τα Σκόπια προσέφυγαν στη Χάγη πριν από μερικά χρόνια, και η Ελλάδα υπέστη δεινή ήττα επειδή η γειτονική χώρα επικαλέστηκε, μεταξύ άλλων, και τις δηλώσεις του τότε πρωθυπουργού Κ. Καραμανλή του νεότερου, όταν εξερχόμενος από τη Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ στο Βουκουρέστι μίλησε στις τηλεοπτικές κάμερες για ελληνικό βέτο.

Τα πράγματα, δηλαδή, με τις υπουργικές δηλώσεις δεν είναι τόσο απλά όσο θέλει να τα εκλαμβάνει η ελληνική πολιτική ηγεσία και η ελληνική κοινή γνώμη η οποία κινείται, συνήθως, συναισθηματικά.

Στη διεθνή πολιτική, όμως, το συναίσθημα δεν έχει καμιά σημασία.

Αυτήν την πραγματικότητα θα τη συνειδητοποιήσει άλλη μια φορά ο κ. Τσίπρας στις Βρυξέλλες, όπου δίνεται μια ευρωτουρκική μάχη με διακύβευση όχι μόνο το προσφυγικό ζήτημα.

Για την Τουρκία το Προσφυγικό ήταν και είναι ο μοχλός να αναπτύξει το σχέδιο Β΄ της πολιτικής της μετά την αποτυχία της συριακής της περιπέτειας. Ο τουρκικός εφιάλτης αναδύεται στη Συρία με την ανακήρυξη της κουρδικής αυτονομίας στον Βορρά σε μια ομόσπονδη Συρία. Το μέλημα της Άγκυρας, τώρα, είναι πώς θα υπονομεύσει αυτήν την ανακήρυξη, και κυρίως πώς θα ανακόψει την ενοποίηση και του τελευταίου κουρδικού καντονιού.

Αυτό επιδιώκει να πάρει η Άγκυρα στις Βρυξέλλες, όπως προκύπτει καθαρά από τις δηλώσεις του Αχμέτ Νταβούτογλου ο οποίος είπε την Παρασκευή, προσερχόμενος στη Σύνοδο: «Ελπίζω να πετύχουμε το στόχο μας να βοηθήσουμε τους πρόσφυγες. […] Έχουμε υποβάλει μια ξεκάθαρη και ανθρωπιστική προσφορά προς την Ευρώπη αλλά η Τουρκία δεν θα αποτελέσει χώρα διέλευσης για τη διακίνηση ανθρώπων, ούτε αποθήκη προσφύγων». Είναι σαφές ότι ο Τούρκος πρωθυπουργός εκείνο που επιθυμεί είναι ο έλεγχος των προσφυγικών ροών μέσα στη Συρία, δηλαδή μια ευρωπαϊκή και ει δυνατόν ΝΑΤΟϊκή παρουσία στις περιοχές που διεκδικούν οι Κούρδοι για να ενοποιήσουν τα καντόνια τους.

Αν προχωρήσουν οι συνομιλίες της Γενεύης, οι προσφυγικές ροές από τη Συρία θα ανακοπούν, αλλά το Ισλαμικό Κράτος θα μετακομίσει στη Λιβύη.

Οπότε οι ροές των προσφύγων αναμένονται, πλέον, προς την Ιταλία. Με δεδομένο μάλιστα ότι εδραιώνεται η αντίληψη πως τα σύνορα της Ελλάδας προς την Ευρώπη είναι κλειστά, οι νέοι πρόσφυγες θα επιδιώξουν την ιταλική οδό.

Με αυτό το σκεπτικό εξηγείται η πληροφορία περί ιταλικής «προβοκάτσιας» στην περίπτωση των προσφύγων που επιχείρησαν με τη βοήθεια ενός χάρτη να περάσουν τα σύνορα προς την ΠΓΔΜ από αφύλακτες διαβάσεις, επιχείρηση που κόστισε τη ζωή σε τρεις μετανάστες.

Και σε όποιον αναρωτιέται ποιος θα μπορούσε να κάνει μια τέτοια «προβοκάτσια», ας επισημάνουμε πως στην Ειδομένη έχουν εγκατασταθεί οι μυστικές υπηρεσίες πολλών χωρών.

 

pontos-news.gr

πηγή

http://aggaleto.blogspot.gr/