«η ελληνική κρίση είναι μια τραγωδία για την ίδια τη χώρα και την Ευρώπη»
Ο παραφρασμένος τίτλος μάς παραπέμπει στην πρόσφατη έρευνα του
ινστιτούτου Bruegel που εδρεύει στις Βρυξέλλες. Κατά κοινή πεποίθηση, η
Ελλάδα έχει διανύσει μια παρατεταμένη περίοδο με υπερβολικά μέτρα
λιτότητας, που επιβάλλονται από την τρόικα (Ευρωαμερικανική κυριαρχία)
με την αρμονική συνεργασία των εγχώριων κρατιστών. Η εμφανώς κοντόφθαλμη
προσπάθεια για να εξασφαλιστεί η αποπληρωμή όσο το δυνατόν μεγαλύτερου
τμήματος από το υπέρογκο και κατασκευασμένο, εν πολλοίς, χρέος μοιάζει
να
προέρχεται από ταινία φαντασίας.
Ο ελλαδικός πληθυσμός έχει ήδη διανύσει έξι συνεχή χρόνια ύφεσης και επιδείνωσης των οικονομικών και κοινωνικών συνθηκών επιβίωσης. Η οικονομία έχει υποστεί μια «επική» ύφεση. Επίσης, οι φερόμενοι ως πιστωτές απαιτούν τώρα περισσότερη λιτότητα. Διότι, για άλλη μια φορά, οι προβλέψεις για την ανάπτυξη είναι παράλογα αισιόδοξες (προφανώς «για τα μάτια του κόσμου»), το βάρος του χρέους θα μπορούσε να κλιμακωθεί ανεξέλεγκτα, οδηγεί σε εκκλήσεις για περισσότερα μέτρα σε έναν κύκλο που δεν τελειώνει ποτέ. Αφ’ ότου εντάχθηκε στην Ευρωπαϊκή Ένωση, η ελληνική οικονομία αναπτύχθηκε στηριζόμενη στην ασύδοτη λεηλασία και το ρουσφέτι που καλά κρατεί από την εποχή του Κωλέττη. Κάθε αλλαγή στο κυβερνητικό ανασχηματισμό ανέσυρε συγκεκριμένα πολιτικά και μη άτομα που ασύδοτα αποκόμιζαν πλούτη προκειμένου να εξυπηρετήσουν με «νόμιμο» ή «έκνομο» τρόπο τα συμφέροντα των διαφόρων μερίδων της εγχώριας και μη κυριαρχίας.
Σύμφωνα με την έρευνα «η πραγματική αλλαγή, για να δημιουργηθεί ένα νέο μοντέλο ανάπτυξης στην Ελλάδα θα πρέπει να ξετυλίγει τα διεφθαρμένα δίκτυα. Πράγμα το όποιο θα χρειαστεί πολλά χρόνια». Στην συνέχεια, διαπιστώνουν πως οι πιστωτές και οι οικονομολόγοι δεν πιστεύουν σε μια γρήγορη και θαυματουργή ανάκαμψη της οικονομίας. Η κλίμακα της μείωσης που προτείνεται, μαζί με όλα τα άλλα μέτρα λιτότητας και το νέο ασφαλιστικό, θα έχουν άμεσες μακροοικονομικές επιπτώσεις, καθώς η μείωση που θα επέλθει θα ισοπεδώσει την όποια ανάπτυξη επαγγέλλονται. Ο κύκλος χρέους-αποπληθωρισμού στην Ελλάδα θα συνεχιστεί. Οι υψηλότερες επιβαρύνσεις στο ιδιωτικό και το δημόσιο χρέος θα δώσουν ένα ακόμα φιλί ζωής στο τραπεζικό σύστημα.
Οι περισσότεροι εγχώριοι και ξένοι οικονομολόγοι παραδέχονται πως η βαθύτερη οικονομική δυσπραγία δεν μπορεί να θεραπεύσει τις μακροπρόθεσμες οικονομικές παθογένειες. Οι πιστωτές, επιμένουν, αδίστακτα, στην εξοντωτική –για πολυπληθή κοινωνικά στρώματα– στρατηγική τους.
Η έρευνα, κλείνοντας, επισημαίνει μεταξύ άλλων, «πως η ελληνική κρίση είναι μια τραγωδία για την ίδια τη χώρα και την Ευρώπη». Όμως, η πραγματική τραγωδία είναι η εμμονή σε ιδεοληψίες, όπως η οικονομία, ο ευρωπαϊσμός, ο κρατισμός, η αναζήτηση της τεμπέλικης και «εύκολης ζωής», η προσκόλληση στα κόμματα και τις σαπισμένες ιδεολογίες, που πλασάρουν οι εξουσιαστές και τα παπαγαλάκια τους…
Το μόνο σίγουρο είναι πως οι εγχώριοι κρατιστές, που υπακούουν τυφλά στους επιτετραμμένους της Ευρωαμερικανικής κυριαρχίας, θα συνεχίσουν την ίδια πολιτική κατεύθυνση, που έχει χαραχτεί και προσδιοριστεί από το 2010, ανεξάρτητα από το ποιος θα είναι διαχειριστής. Το, επίσης, σίγουρο είναι πως αν δεν υπάρξει αφύπνιση και αποδέσμευση από τις διάφορες αυταπάτες και τεχνητούς διαχωρισμούς οι συνθήκες δουλείας των ανθρώπων θα επιδεινωθούν. Η ολική απελευθέρωση, από τα δεσμά τόσο του κράτους, όσο και της οποιασδήποτε εξουσίας (οικονομικής, πολιτικής, κοινωνικής κ.λπ.) είναι ο οδηγός του για ένα ευήμερο αύριο.
https://anarchypress.wordpress.com
προέρχεται από ταινία φαντασίας.
Ο ελλαδικός πληθυσμός έχει ήδη διανύσει έξι συνεχή χρόνια ύφεσης και επιδείνωσης των οικονομικών και κοινωνικών συνθηκών επιβίωσης. Η οικονομία έχει υποστεί μια «επική» ύφεση. Επίσης, οι φερόμενοι ως πιστωτές απαιτούν τώρα περισσότερη λιτότητα. Διότι, για άλλη μια φορά, οι προβλέψεις για την ανάπτυξη είναι παράλογα αισιόδοξες (προφανώς «για τα μάτια του κόσμου»), το βάρος του χρέους θα μπορούσε να κλιμακωθεί ανεξέλεγκτα, οδηγεί σε εκκλήσεις για περισσότερα μέτρα σε έναν κύκλο που δεν τελειώνει ποτέ. Αφ’ ότου εντάχθηκε στην Ευρωπαϊκή Ένωση, η ελληνική οικονομία αναπτύχθηκε στηριζόμενη στην ασύδοτη λεηλασία και το ρουσφέτι που καλά κρατεί από την εποχή του Κωλέττη. Κάθε αλλαγή στο κυβερνητικό ανασχηματισμό ανέσυρε συγκεκριμένα πολιτικά και μη άτομα που ασύδοτα αποκόμιζαν πλούτη προκειμένου να εξυπηρετήσουν με «νόμιμο» ή «έκνομο» τρόπο τα συμφέροντα των διαφόρων μερίδων της εγχώριας και μη κυριαρχίας.
Σύμφωνα με την έρευνα «η πραγματική αλλαγή, για να δημιουργηθεί ένα νέο μοντέλο ανάπτυξης στην Ελλάδα θα πρέπει να ξετυλίγει τα διεφθαρμένα δίκτυα. Πράγμα το όποιο θα χρειαστεί πολλά χρόνια». Στην συνέχεια, διαπιστώνουν πως οι πιστωτές και οι οικονομολόγοι δεν πιστεύουν σε μια γρήγορη και θαυματουργή ανάκαμψη της οικονομίας. Η κλίμακα της μείωσης που προτείνεται, μαζί με όλα τα άλλα μέτρα λιτότητας και το νέο ασφαλιστικό, θα έχουν άμεσες μακροοικονομικές επιπτώσεις, καθώς η μείωση που θα επέλθει θα ισοπεδώσει την όποια ανάπτυξη επαγγέλλονται. Ο κύκλος χρέους-αποπληθωρισμού στην Ελλάδα θα συνεχιστεί. Οι υψηλότερες επιβαρύνσεις στο ιδιωτικό και το δημόσιο χρέος θα δώσουν ένα ακόμα φιλί ζωής στο τραπεζικό σύστημα.
Οι περισσότεροι εγχώριοι και ξένοι οικονομολόγοι παραδέχονται πως η βαθύτερη οικονομική δυσπραγία δεν μπορεί να θεραπεύσει τις μακροπρόθεσμες οικονομικές παθογένειες. Οι πιστωτές, επιμένουν, αδίστακτα, στην εξοντωτική –για πολυπληθή κοινωνικά στρώματα– στρατηγική τους.
Η έρευνα, κλείνοντας, επισημαίνει μεταξύ άλλων, «πως η ελληνική κρίση είναι μια τραγωδία για την ίδια τη χώρα και την Ευρώπη». Όμως, η πραγματική τραγωδία είναι η εμμονή σε ιδεοληψίες, όπως η οικονομία, ο ευρωπαϊσμός, ο κρατισμός, η αναζήτηση της τεμπέλικης και «εύκολης ζωής», η προσκόλληση στα κόμματα και τις σαπισμένες ιδεολογίες, που πλασάρουν οι εξουσιαστές και τα παπαγαλάκια τους…
Το μόνο σίγουρο είναι πως οι εγχώριοι κρατιστές, που υπακούουν τυφλά στους επιτετραμμένους της Ευρωαμερικανικής κυριαρχίας, θα συνεχίσουν την ίδια πολιτική κατεύθυνση, που έχει χαραχτεί και προσδιοριστεί από το 2010, ανεξάρτητα από το ποιος θα είναι διαχειριστής. Το, επίσης, σίγουρο είναι πως αν δεν υπάρξει αφύπνιση και αποδέσμευση από τις διάφορες αυταπάτες και τεχνητούς διαχωρισμούς οι συνθήκες δουλείας των ανθρώπων θα επιδεινωθούν. Η ολική απελευθέρωση, από τα δεσμά τόσο του κράτους, όσο και της οποιασδήποτε εξουσίας (οικονομικής, πολιτικής, κοινωνικής κ.λπ.) είναι ο οδηγός του για ένα ευήμερο αύριο.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου